5-7-2015: Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ
Αναντίρρητα, η χώρα ζει ιστορικές στιγμές. Το δημοψήφισμα της Κυριακής είχε μέχρι στιγμής μόνο ένα θετικό αποτέλεσμα: να ασχοληθεί και πάλι ο Έλληνας με την πολιτική. Κάτι είναι κι αυτό. Ο διχασμός, όμως, που προκαλούν οι δύο επιλογές (ναι – όχι) είναι άκρως επικίνδυνος και η ιστορική ευθύνη όλων όσων τονώνουν τον διχασμό θα είναι αμείλικτη.
Πριν την επιλογή, λοιπόν, του ναι ή του όχι, νομίζουμε ότι αξίζει να ειπωθούν τα κάτωθι:
- Το δημοψήφισμα είναι όντως μία μορφή άμεσης δημοκρατίας υπό την έννοια ότι ο κάθε πολίτης απαντά στο τεθέν ερώτημα. Ας μην πλανάται, όμως, ο κόσμος. Καμία σχέση δεν έχει το εν λόγω δημοψήφισμα (και κάθε δημοψήφισμα) με την μορφή άμεσης δημοκρατίας των αρχαίων δημοκρατιών. Εκεί, όλοι οι πολίτες ελάμβαναν τον λόγο και όλοι μαζί συναποφάσιζαν. Δεν επέλεγαν επί ενός διχαστικού, ξερού ναι ή όχι.
- Στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους (1821 και εντεύθεν) οι Έλληνες έχουν κληθεί να αποφασίσουν με δημοψήφισμα 7 φορές, όλες με ερώτημα σχετικά με τη μορφή του πολιτεύματος, κυρίως για τη βασιλευομένη ή την αβασίλευτη δημοκρατία. Αυτή τη φορά είναι “πρώτη φορά αλλιώς”. Οι Έλληνες καλούνται να αποφασίσουν για ένα ζήτημα με τρομερές πολιτικές, γεωστρατηγικές, οικονομικές λεπτομέρειες και συνέπειες για την παρούσα και τις επόμενες γενιές. Προκειμένου να είναι κανείς σε θέση να απαντήσει με αληθινή αυτοπεποίθηση απαιτείται η μελέτη επιστημονικών συγγραμμάτων και η κατανόηση πλήθους επιστημονικών, ειδικών όρων. Πώς είναι δυνατόν ο κάθε συνταξιούχος, ο κάθε μισθωτός, ο κάθε επαγγελματίας, η κάθε νοικοκυρά να μπορέσει εντός 7 ημερών να εξοικειωθεί με τους τεχνικούς όρους και τις πολιτικές, να απαλλαγεί από το δικαιολογημένο μένος κατά των μνημονίων (που ακόμη δεν σχίστηκαν) και να αποφασίσει νηφάλια για το μέλλον των παιδιών του; Αντί απαντήσεως θέτω υπ’ όψιν του αναγνώστη ότι οι Σκωτσέζοι για ένα ίσης αξίας θέμα, την ανεξαρτησία τους από το Ηνωμένο Βασίλειο, προετοιμάστηκαν επί έτη. Μάλιστα, το σχέδιο νόμου για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος κατετέθη στο κοινοβούλιο την 21-03-2013 και το δημοψήφισμα διενεργήθηκε την 18-09-2014, ήτοι 1,5 χρόνο μετά.
- Οι δήθεν επισημάνσεις του Υπουργού Άμυνας ότι «οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας» και η απαγόρευση από την κυβέρνηση στις Περιφέρειες της χώρας να μεταδίδουν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας είναι συμπεριφορές – απειλές που απαντώνται μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα ή σε καθεστώτα που προετοιμάζουν χούντα. Εάν η κυβέρνηση έχει τέτοιους σκοπούς, τους υπενθυμίζουμε ότι η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος αναφέρει ότι «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Το δημοψήφισμα είναι αντισυνταγματικό από χίλιες απόψεις. Συνηγορεί σε αυτό ο νομικός κόσμος της χώρας. Ας μην προκαλούν, όμως, οι κυβερνώντες και τα δημοκρατικά αισθήματα ενός λαού που έχει μάθει να μάχεται για την ελευθερία. Είναι επικίνδυνο και ιστορικά ανεύθυνο.
- Το νόημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι ότι εκλέγουμε άτομα ικανά να λάβουν αποφάσεις σημαντικές για το μέλλον της κοινωνίας μας. Το γεγονός ότι στη μεταπολίτευση κάναμε τρομερά λάθη στην επιλογή των αντιπροσώπων μας δεν δίνει το δικαίωμα της υπεκφυγής στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η ελληνική κυβέρνηση εξελέγη προ 5μήνου με εντολή να συνάψει συμφέρουσα για το λαό συμφωνία και να διασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ωστόσο, οι διαπραγματεύσεις δεν έφεραν αποτέλεσμα, η ίδια η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ότι το πακέτο νέων μέτρων ανέρχεται σε 8 δις ευρώ και τώρα, την ώρα της ευθύνης, καλεί το λαό να επιλέξει τον τρόπο της αυτοκτονίας. Είναι, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, «ντροπή και προσβολή». Ο λαός εξέλεξε την κυβέρνηση για να ελαφρύνει τα μέτρα των 2 δις ευρώ που ζητούσαν οι δανειστές προ 6μήνου. Όμως, η κυβέρνηση απέτυχε στη διαπραγμάτευση, οι απαιτήσεις ανέβηκαν σε 8 δις ευρώ, η κυβέρνηση το απεδέχθη και τώρα καλεί το λαό να αναλάβει το κόστος της επιλογής για την καταστροφή του τόπου.
- Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Κυριακής συνεπάγεται την παραμονή ή την έξοδό μας από το ευρώ, από το κάκιστο αυτό νόμισμα που καταπολέμησε την τοκογλυφία, μείωσε τα τραπεζικά επιτόκια στο 1/3 και εκμηδένισε τον πληθωρισμό. Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να εξετάσει τα οικονομικά στοιχεία της δεκαετίας 1990-2000. Ήδη με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας της χώρας να έχει φτάσει σε ύψιστα επίπεδα, οι αγορές δεν «ίδρωσαν» και πάντως δεν χόρεψαν στους ρυθμούς που αποδίδουν τα νταούλια και οι ζουρνάδες. Μετά από πολύ μικρή πτώση το πρωί της Δευτέρας, κινούνται σε θετικά επίπεδα και το ευρώ έχει σταθεροποιηθεί στην ισοτιμία του έναντι του δολαρίου. Η έξοδος μας από την ευρωζώνη δεν θα τη διαλύσει, αλλά ενδέχεται να την ενισχύσει, καθώς δεν θα έχουν λόγο οι Ευρωπαίοι να εξακολουθούν να σώζουν μία χρεοκοπημένη οικονομία, θα απαλλαγούν από τα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και θα είναι πιο αποφασιστική η λήψη μέτρων σε άλλες χώρες με μικρότερο σαφώς πρόβλημα χρέους από την Ελλάδα.
- Το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή δεν συνεπάγεται καμία εκ των θετικών σκέψεων που ρομαντικά σκέφτονται οι “δραχμιστές”. Δεν θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 2000 όταν με το εθνικό μας νόμισμα ατενίζαμε με αισιοδοξία το μέλλον σε ένα εντελώς διαφορετικό παγκόσμιο περιβάλλον. Οι νέες δραχμές θα είναι ένα νόμισμα υποτιμημένο, άνευ οιασδήποτε αξίας. Οι εισαγωγές αγαθών θα είναι σχεδόν ανέφικτες. Και όταν μιλάμε για εισαγωγές αγαθών εννοούμε τα βασικά είδη (τρόφιμα κτλ) και όχι τις υπερκαταναλωτικές συνήθειες που τόσο τιμήσαμε την τελευταία 30ετία. Επιπλέον, πτώχευση δεν σημαίνει μη πληρωμή του δημοσίου χρέους, αλλά είσοδο σε μία μακροχρόνια διαδικασία προσδιορισμού του τρόπου αποπληρωμής του, διάστημα κατά το οποίο η χώρα θα είναι εκτός των παγκόσμιων αγορών, με μόνη διέξοδο τη διενέργεια σκληρών μεταρρυθμίσεων για τη μείωση των κρατικών δαπανών και του δημοσίου τομέα, τη φτωχοποίηση του πληθυσμού και τη διαρκή υποτίμηση του νομίσματός της.
- Τα δάνεια των νοικοκυριών και των επαγγελματιών προς τις τράπεζες δεν θα διαγραφούν. Αντιθέτως, τα δάνεια θα τα οφείλουμε σε ευρώ ενώ θα διαθέτουμε υποτιμημένες δραχμές, δηλαδή αιφνιδίως σε μία στιγμή η αξία των δανείων θα εκτιναχθεί και σίγουρα δεν θα μπορούμε να τα αποπληρώσουμε. Αντιθέτως, η αξία όλων των περιουσιακών μας στοιχείων θα εκμηδενισθεί. Οι καταθέσεις θα εξαϋλωθούν. Οι κόποι μιας ζωής θα χαθούν σε μία στιγμή, καθώς οι καταθέσεις θα «κουρευτούν» για τη διευκόλυνση του κράτους. Η εγγύηση του κράτους για τις 100.000€ θα παραμείνει γράμμα κενό, καθώς το κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί για ένα τέτοιο ποσό λόγω της ένδειάς του. Ακόμη και οι μικροκαταθέτες, λοιπόν, θα υποστούν ζημία. Και μάλιστα κυρίως οι μικροκαταθέτες θα υποστούν ζημία, καθώς οι έχοντες έχουν ήδη εξασφαλίσει τα χρήματά τους σε τραπεζικούς λογαριασμούς εκτός Ελλάδος. Τη στιγμή, λοιπόν, που ο μικροκαταθέτης συνταξιούχος, επαγγελματίας, μισθωτός χάνει τα χρήματά του και λαμβάνει την υποτιμημένη δραχμή, ο έχων, ο κατά τα λοιπά εχθρός των κυβερνώντων, θα έχει εξασφαλίσει τα χρήματά του σε ευρώ, δηλαδή σε νόμισμα ισχυρό, θα τα φέρει στην Ελλάδα με την ισοτιμία υπέρ του και έτσι οι πλούσιοι θα αυξήσουν τον πλούτο τους και οι φτωχοί θα μετατραπούν σε είλωτες διογκώνοντας την κοινωνικοοικονομική ανισότητα.
- Η ευρωπαϊκή οικογένεια αποτέλεσε ανέκαθεν μέσο στήριξης του ελληνικού λαού. Ιστορικά, η συμμετοχή μας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς λειτούργησε καταλυτικά για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού, ώστε από ψωμί κι ελιά να μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση σε κάθε λογής αγαθά και να απεμπλακούμε από την απόλυτη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό. Η έξοδος από το ευρώ πιθανολογείται βάσιμα ότι θα προκαλέσει στη συνέχεια και την έξοδο μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς βασικό αξίωμα για τη συμμετοχή είναι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, προσώπων και εμπορευμάτων, που εκ των πραγμάτων θα είναι αδύνατη για την ελληνική οικονομία. Ήδη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει σε έγγραφο της ότι μπορεί να επιτρέψει φραγμούς μόνον για μικρό χρονικό διάστημα. Η διεθνής απομόνωση της χώρας ποτέ δεν λειτούργησε θετικά. Όσες φορές μείναμε μόνοι, καταστραφήκαμε (1893, 1922 κτλ). Σήμερα, το έθνος μας κινδυνεύει να απολέσει την ευρωπαϊκή ασπίδα προστασίας και να απομείνει απομονωμένο, εκτεθειμένο σε κάθε λογής κινδύνους. Σημειωτέον, βεβαίως, ότι για την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας πάλεψαν πραγματικοί ηγέτες, ήτοι πρωτίστως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο δε γερο-Καραμανλής τόνιζα ότι οι λόγοι της ένταξης της χώρας στην τότε ΕΟΚ ήταν πρωτίστως εθνικοί. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι πολιτικές κρίσεις συνοδεύονται και από μείζονα εθνικά προβλήματα, όπως το 1996. Η ασφάλεια του λαού και του τόπου μας δεν μπορεί να αποτελεί παιχνίδι στη θεωρία των παιγνίων.
Είναι αντιληπτό και ομολογητέο από όλους ότι κατά τα 6 χρόνια της κρίσης έγιναν δραματικά λάθη στην αντιμετώπισή της. Λάθη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Η οικονομική δυνατότητα του Έλληνα μειώθηκε. Το κοινωνικό κράτος εξαϋλώθηκε. Όλα αυτά, όμως, δεν αποτελούν επιχειρήματα για το «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Αποτελούν επιχειρήματα για την αναζήτηση μίας νέας πολιτικής πρότασης που θα διορθώσει τα στραβά όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, θα επιχειρήσει δομικές αλλαγές στο κράτος, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των εταίρων και θα βάλει τη χώρα σε τροχιά ανόδου σε οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Το μίγμα αυτό της πολιτικής είναι υποχρέωση όλων μας να το αναζητήσουμε από τη Δευτέρα κιόλας, μετά από ένα περήφανο και δυνατό «ναι» στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Ας μην κάνουμε άλλο ένα λάθος, το οποίο δεν θα μπορούμε να διορθώσουμε. Ας διδαχθούμε από την πλούσια ιστορία του λαού και του τόπου μας.
