Έχει κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά ενώπιον του εισαγγελέα πλημμελειοδικών Κω για σεξουαλική παρενόχληση, όπως αναφέρουν παρακάτω στις επιστολές τους η Μαρία Τζόγια και ο Ευάγγελος Τζόγιας.
Αυστηρώς Κατάλληλο
Η οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα ή καταστάσεις, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Υ.Γ1. Έχεις τη δυνατότητα να μην το διαβάσεις, αν παρόλα αυτά το κάνεις, οφείλεται στην ανθρώπινη περιέργεια, τότε θα με κρίνεις, οφείλεται στην ανθρώπινη φύση. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος..
Τώρα είμαι 29 χρονών, τότε ήμουν μόλις 5. Ναι ξέρω, 24 χρόνια μετά, δεν το λες σαν να ήταν χθες. Κι όμως εγώ γιατί νιώθω σαν να ήταν χθες; Γιατί πιστεύεις ότι το θυμάμαι ακόμα; Με συγχωρείς. Γιατί πιστεύεις ότι τα θυμάμαι ακόμα; Ναι, σωστά κατάλαβες. Ήταν παραπάνω από μία φορά, ήταν παραπάνω από ένας άνθρωποι. Ώπα! Μισό λεπτό.. διακρίνω μια απορία στο βλέμμα σου. Σωστά, έχεις δίκιο. Ζω σχεδόν όλη μου τη ζωή με αυτό, οπότε έχω την αίσθηση πως γνωρίζεις. Δώσε μου λίγο χρόνο να σου εξηγήσω τον άνθρωπο που γνωρίζεις.
Γύρω στα 5 μου, λοιπόν, ένας “καλός κύριος” που με αγαπούσε, όπως μου είπαν, είχε μία απορία. Ελπίζω ακόμα πως αυτή δεν έγκειτο στην ανθρώπινη περιέργεια. Είχε την απορία να δει πως είναι τα γεννητικά μου όργανα. Συγγνώμη, είχε την απορία να με αγγίξει. Βέβαια, δεν την είχε εκφράσει λεκτικά και ακόμα κι αν το είχε κάνει, εικάζω σε εκείνη την ηλικία, δε θα ήξερα τι να απαντήσω. Ακόμα κι αν απαντούσα, δεν πιστεύω ότι θα τον σταματούσε αυτό. Γιατί παρόλο που δεν ρωτήθηκα, προσπάθησα με τα δύο μου χέρια που δεν έφταναν σε μέγεθος να καλύψουν την παλάμη του, να τον αποτρέψω. Οι προσπάθειες μου ήταν μάταιες. Στην πορεία έμαθα πως αυτός ο κύριος ό,τι έκανε το έκανε από “αγάπη”. Ωστόσο, δεν αισθάνθηκα κάτι τέτοιο.
Σήμερα στα 29 μου, σίγουρα, ούτε αισθάνομαι κάτι τέτοιο, μα ούτε και το πιστεύω. Ίσως τότε να το πίστευα. Ας βαφτίσουμε αυτήν την ιστορία νο.1. Ας σημειώσουμε επίσης, πως βρισκόμουν σε οικογενειακό σπίτι με κάποιον συγγενή μου στο χώρο, στην αντίληψή του οποίου δεν υπέπεσε κάτι από αυτά που συνέβησαν. Γνωστοποιήθηκε άμεσα, με την αποχώρηση του “καλού κυρίου” απ΄ το σπίτι. Μα ευτυχώς ήταν τόσο άμεση και καίρια η αντίδραση της οικογένειάς μου, που σήμερα μετά από 24 χρόνια, δε γνωρίζω ούτε το όνομα αυτού του ανθρώπου. Θάφτηκε τόσο καλά για να ξεχαστεί αυτή η ιστορία ώστε, όταν πριν 3 χρόνια θέλησα να μάθω έστω το όνομά του, η απάντηση ήταν: «Που το θυμάσαι εσύ αυτό; Ήσουν πολύ μικρή».
Στην ιστορία νο.2, ήμουν ελάχιστα μεγαλύτερη μα σίγουρα κάτω από 8 χρονών. Πάλι βρίσκομαι σε συγγενικό σπίτι και αυτή τη φορά είχε ένα πρόσωπο του συγγενικού μου περιβάλλοντος διάφορες απορίες, κατ’ εξακολούθηση αυτήν τη φορά. Οι απορίες επικεντρώνονταν στο στήθος μου. Ναι, έχεις δίκιο. Δεν είχα στήθος τότε. Γιατί όμως επέμενε να με χαϊδεύει σε κείνο το σημείο; Γιατί αισθανόμουν ότι γινόταν κάτι κακό; Γιατί μέχρι και σήμερα είναι μια περιοχή απαγορευμένη για μένα που θα προτιμούσα να μην υπάρχει στο σώμα μου; Το φανερό είναι το πιο κρυφό λένε. Μέχρι στιγμής όλα αυτά γίνονταν στο φως. Μετά ήρθε και το σκοτάδι. Ένα βράδυ, ενώ η γυναίκα του είχε ξαπλώσει, το ίδιο και εγώ, αυτός προτίμησε το δικό μου κρεβάτι. Θέλησε να ξαπλώσει μαζί μου. Θέλησε να με κρατήσει σφιχτά και κολλητά πάνω στο δικό του σώμα και θέλησε το μεταξύ εφτά και οχτώ χρονών τότε σώμα μου, να νιώσει το σε στύση πέος του. Μαζί με όλα αυτά, φαντάζομαι θέλησε να νιώσει και η ψυχή μου τον απόλυτο φόβο, την απόλυτη αδυναμία και εξευτελισμό. Να σημειώσω εδώ, πως δεν υπήρξε ποτέ διείσδυση, αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα. Έμενα δεν με κάνει. Έμενα με κάνει ακόμα να βλέπω εφιάλτες και να σιχαίνομαι το ίδιο μου το σώμα. Έμενα με κάνει να φοβάμαι.
Αυτές ήταν οι δύο βασικές μου ιστορίες. Τα δύο βασικά μου βιώματα που φύτεψαν πολύ επιδέξια το σποράκι του φόβου, της ενοχής και της αδυναμίας. Μην αναρωτιέσαι ποια ενοχή, όταν ο άλλος δρα υπό την επήρεια της αγάπης, τότε μάλλον δεν φταίει. Άρα ποιος μένει να φταίει; Υπάρχουν και άλλες μικρότερες ιστορίες και ασήμαντες για κάποιους, όπως «μικροπεριστατικά» στο μετρό. Το πιο θλιβερό είναι πως τα «μικροπεριστατικά» καθώς και τα «μεγαλοπεριστατικά» είναι η πλειοψηφία εκεί έξω ή εδώ μέσα.
Μέσα από όσα περιέγραψα θίγω πέραν την σεξουαλικής κακοποίησης, της παιδεραστίας εν προκειμένω, θέματα κοινωνικής και οικογενειακής συμπεριφοράς. Θέλω όμως να σταθώ στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Δεν είμαι η μόνη και δεν είμαι μόνη. Σε κανέναν δεν αξίζει να νιώθει μόνος, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει. Αναφέρομαι και στα δύο φύλα.
Υ.Γ2. Έχει κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά ενώπιον του εισαγγελέα πλημμελειοδικών Κω.
Τζόγια Μαρία
Η Σιωπή Δεν Είναι Λύση
Αγαπητοί φίλοι-φίλες, το καυτό θέμα της επικαιρότητας, που ανέδειξε η κυρία Μπεκατώρου, θα μας βασανίζει και θα μας ταλανίζει ακόμα, για πολύ καιρό. Εκτίμηση μου είναι, πως καθημερινά θα ακούγονται νέα ονόματα, νέες καταγγελίες βιασμών και σεξουαλικής παρενόχλησης σε κορίτσια, αγόρια και παιδιά. Άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, έχει να κάνει με τις άρρωστες ορέξεις, τα αρρωστημένα μυαλά του θύτη γαϊδούρι/γαϊδούρια, ίσως είναι ο πιο σωστός όρος.
Παμπάλαιο ηλίθιο σπορ, έρχεται από πολύ παλιά, σχεδόν από καταβολής κόσμου. Ενα ζήτημα που δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί, μπορεί όμως να περιοριστεί, να βελτιωθεί όπως όλα τα κοινωνικά προβλήματα.
Η κοινωνία οφείλει να αφυπνιστεί, να ξεπεράσει ταμπού και προκαταλήψεις, να μιλήσει, να καταγγείλει. Η δε πολιτεία να αλλάξει νόμους και θεσμούς, να τιμωρεί παραδειγματικά όλα αυτά τα γαϊδούρια, ώστε σε βάθος χρόνου να δούμε επιτέλους κάτι να αλλάζει στο καυτό θέμα της εποχής.
Επαναλαμβάνω πως όσο δεν μιλάμε και δεν καταγγέλλουμε, καλύπτουμε τον θύτη και όχι το θύμα.
Φόβος για τον θύτη είναι το ξεκουκούλωμα το ξεσκέπασμα, ώστε να γίνει ρεζίλι, πρώτα στον οικογενειακό του περίγυρο, στον επαγγελματικό του χώρο και στην κοινωνία γενικότερα.
Γράφω αυτήν την επιστολή ώστε οι γονείς, και κυρίως οι μαμάδες να μη φοβούνται να δημοσιοποιήσουν το γεγονός γιατί θα γίνουν σχόλια και κουτσομπολιά για το θύμα, αλλά δεν υπολογίζουν την ξεφτίλα του θύτη.
Θα σας διηγηθώ λοιπόν την δική μου ιστορία. Τι συνέβη σε ένα από τα παιδιά μου, πιο συγκεκριμένα, στην κόρη μου. Υπέστη το παιδί σεξουαλική παρενόχληση από ένα πολύ πολύ στενό συγγενή μας, από το σόι το δικό μου.
Το παιδί λίγα χρόνια μετά το είπε στη μαμά του. Εκείνη ούσα μεγαλωμένη στο χωριό, με ταμπού και προκαταλήψεις, προτίμησε να σκεπάσει το ζήτημα φοβούμενη τα κουτσομπολιά.
Ακολουθησα κι εγώ την ίδια γραμμή πλεύσης. Λάθος αντιμετώπιση, έμεινε ψυχολογικό τραύμα στο παιδί, αφού ούτε η ίδια του οικογένεια το στήριξε στο μεγάλο του πρόβλημα. Έμεινε λοιπόν στο να περνάει ένα δράμα, και ο μαλάκας στο απυρόβλητο. Μάλιστα στο σόι, του είχαν και εκτίμηση για το πόσο καλός άνθρωπος είναι.
Όταν, επιτέλους, συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος, του τηλεφώνησα. Τότε αρπαχτήκαμε, κόψαμε σχέσεις και έκτοτε δεν ξανά μίλησαν ποτέ οι δύο οικογένειες. Προσοχή λοιπόν, από τους πολύ πολύ δικούς μας/σας ανθρώπους. Το κακό δεν αργεί να γίνει.
Ό,τι όμως και να συμβεί μιλήστε, μείνετε κοντά στο παιδί και καταγγείλετε το αδίκημα.
Και εγώ ως πατέρας δεν είμαι άμοιρος ευθυνών. Οφείλω να ζητήσω δημόσια συγνώμη από το παιδί μου.
Δίνω στη δημοσιότητα την επιστολή μου, γιατί η γυναίκα μου δεν υπάρχει πια, για να στεναχωρηθεί απ' αυτή μου την ενέργεια .
Θέλω να παρακαλέσω φίλες/φίλους να κάνουν αναδημοσίευση, έτσι ώστε να προστατευθούν άλλα παιδιά από παρόμοιες καταστάσεις .
Ήδη έχει κατατεθεί μηνυτήρια αναφορά ενώπιον του εισαγγελέα πλημμελειοδικών Κω.
Τζόγιας Ευάγγελος
