«Ὀπαδική» βία ἡ κατι πιό πολύπλοκο ;
Μέ ἀφορμή τά ἄἰματηρά γεγονότα στήν Ν,Φιλαδελφεια θά ἠθελα παραθέσω κάποιους προβληματισμούς ἀπό τήν πλευρά τοῦ πολίτη {πατέρα καί παπποῦ πού ἀνησυχεῖ } καί ΟΧΙ τόῦ ἔἰδικοῦ, αλλά ὀπώς κατάλαβα ἐγώ τά γεγονότα.
Τό ποδόσφαιρο ἔἶναι ἁπλῶς μία ἔνδειξη τόῦ τί συμβαίνει ἔὐρύτερα. Καί θά ἦτάν ἄδικο νά μιλήσει κάποιος γιά «ὀπαδική» βία, τήν ἴδιά ὥρά ποῦ ἡ βία ἔἶναι διάχυτη γύρω μας: Ἀπό τίς συμμορίες νεαρῶν ποῦ ληστεύουν συνομήλικους τους, ἀπό τούς ἄνδρές ποῦ σκοτώνουν ἤ ξυλοκοποῦν τίς γυναῖκες τους, ἐπειδή θέλουν νά χωρίσουν ἤ ἔχοῦν ἐραστή, μέχρι τούς βιασμούς καί τό ὀργανωμένο ἔγκλημα.
Ὅτάν ξεκινάει ἕνά κομβόϊ διακοσίων χούλιγκαν ἀπό τήν Κροατία, διασχίζει ἀνενόχλητο τή Βαλκανική Χερσόνησο, περνάει τά σύνορα μίας (ὑποτίθεται ὀργανωμένης) χώρας, διασχίζει ὁλόκληρη Ἐθνική ὁδό, μπουκάρει στήν Ἀθήνα καί ἔρχεται σέ συνεννόηση μέ ἄλλούς Ἕλληνες δολοφόνους, ποῦ τούς ὁδηγούνε στό νά πᾶνε νά κατασφάξουν ἄλλούς ἀνθρώπους, τότε ἄὐτό δέν ἔἶναι ὀπαδική βία. Ἔἶναι κάτι πολύ πιό πολύπλοκο.
Μετά τίς ἀνακοινώσεις τῆς ΕΛ.ΑΣ., γιά τό τί συνέβη τό βράδυ τῆς 7ης Ἄὐγούστου στή Νέα Φιλαδέλφεια, ὑπάρχει ἀκόμα καί ἡ ὑποψία, ὅτί ἄὐτούς τούς συγκεκριμένους δέ θέλουν νά τούς σταματήσουν, παρά μόνο «νά τούς παρακολουθοῦν διακριτικά».
Ἄραγε, ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα, μία ἐλεύθερη χώρα τόῦ Δυτικοῦ Κόσμου μπορεῖ ἕνά παιδί νά πάει στήν Πλατεῖα Ἀριστοτέλους στή Θεσσαλονίκη καί νά φωνάξει: «Ζήτω ὁ Ἄρῃς!»;. Ἕνᾶς νεαρός μπορεῖ νά φωνάξει στή Νέα Φιλαδέλφεια: «Ζήτω ὁ Ὀλυμπιακός», ἕνᾶς ἄλλός στό Μικρολίμανο νά φωνάξει: «Ζήτω ὁ Παναθηναϊκός» καί ἕνᾶς ἀκόμα στούς Ἀμπελόκηπους: «Ζήτω ἡ ΑΕΚ;»; Σίγουρα ὄχί.
Φαντάζομαι συμφωνοῦμε ὅτί τό νά ὑποστηρίζουμε μία ποδοσφαιρική ὁμάδα ἔἶναι μέρος τῶν ἐλευθεριῶν ποῦ ἀπολαμβάνουμε στόν Δυτικό Κόσμο.
Καί ὅμώς... Ὁἱ γονεῖς ἑνός 16χρονου ἀγοριοῦ ἀπό τή Θεσσαλονίκη, συμβουλεύουν τό γιό τους ὅτί, ἄν ἐρωτηθεῖ ποιά ὁμάδα ὑποστηρίζει, νά ἀπαντήσει: «Δέν ἀσχολοῦμαι». Καί ἄλλοί γονεῖς, ποῦ λατρεύουν τό ποδόσφαιρο λένε: «Ἔὐτυχῶς τό παιδί μου, δέν ἀσχολεῖται!».
Ἐχουμε ἀκουσει κατα ἐπανάληψη ὅτί ὁ κύριος στόχος τῆς διεθνοῦς τρομοκρατίας ἔἶναι νά πλήξει τήν καθημερινότητα τόῦ Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ.
Ὅτάν κατεβαίνουν ὀργανωμένες ὁμάδες καί, μέ πρόσχημα τήν ὁμάδα, σφάζουν στό δρόμο νέα παιδιά ποῦ πᾶνε βόλτα ἤ ποῦ πίνουν τόν καφέ τους, σέ μία πλατεῖα, ἄραγε δέν πλήττεται ἡ ἴδιά καθημερινότητα; Ποιά ἔἶναι ἡ διαφορά τόῦ φανατισμένου μουσουλμάνου ποῦ μαχαιρώνει παιδάκια σέ μία παιδική χαρά στό Παρίσι, ἀπό τόν ὀργανωμένο Ἕλληνα ὀπαδό ποῦ προσκαλεῖ 200 Κροάτες, τούς ἐξοπλίζει μέ στειλιάρια καί τούς ὁδηγεῖ σέ μιά γειτονιά τῆς Ἀθήνας, γιά νά μαχαιρώσουν ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους;
Τό ἄν ἄὐτοί ὁἱ δολοφόνοι ἔχοῦν θέσῃ στίς γειτονιές τῆς Ἀθήνας, τόῦ Πειραιᾶ ἤ τῆς Θεσσαλονίκης ἔἶναι, προφᾶνῶς, πρόβλημα τῆς Πολιτείας. Καί τό ἄν ξεκινήσουν ἀπό μία γειτονιά τόῦ Ζάγκρεμπ, γιά νά ἔρθούν νά σκοτώσουν στή Νέα Φιλαδέλφεια, ἔἶναι πρόβλημα τόῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους.
Η πρωτοφανής ἀνοχή τῆς Πολιτείας δέ συνιστᾷ ἁπλῶς συνενοχή. Συνιστᾷ κατάλυση θεμελιωδῶν δικαιωμάτων, ἀντίστοιχη μέ τήν ἐκείνη ποῦ ἐπιτυγχάνεται κάθε φορά ποῦ διαλύονται μέ τή βία, ἔἰρηνικές διαδηλώσεις.
Προφᾶνῶς, στήν Ἑλλάδα, δέν ὑπάρχει ἡ διάθεση νά καθαρίσει ὁ χῶρος.
Τό ἀποδεικνύουν οἱ πράξεις τῶν Ἑλλήνων παραγόντων: ἡ συμπεριφορά τους, ὁἱ δηλώσεις τους, ἡ ἐπιμέλεια καί ἡ προσοχή ποῦ δίνουν στίς καταγγελίες τους.
Ἔἶναι χαρακτηριστικό ὅτί πρίν λίγους μόνο μῆνες, Πρόεδρος μεγάλης ΠΑΕ βγῆκε καί δήλωσε δημόσια, ἡ ὁμάδα τοῦ ἔχασε τό Πρωτάθλημα, ἐπειδή ἄλλοί ἐλέγχουν τή διαιτησία καί ὅτί ὑπάρχουν παράγοντες ποῦ ἐλέγχουν ποιά ὁμάδα θά ὑποβιβαστεῖ στήν κατώτερη κατηγορία ἤ θά προβιβαστεῖ στήν ἀνώτατη.
Δέν ἀμφισβητω τίς δηλώσεις του. Θεωρω ὅμώς, ὅτί ἀντί νά τίς κάνει στό ραδιοφωνικό σταθμό τόῦ ὁποίου ἔἶναι ἰδιοκτήτης, θά ἔπρεπε νά ἀπευθυνθεῖ, μέ στοιχεῖα, στίς ἁρμόδιες ἔἰσαγγελικές ἀρχές.
Ο προπονητής τῆς ἴδιας ὁμάδας, ποῦ χαρακτηρίζεται, μάλιστα καί ὡς «gentleman» ἤ «σπάνιο διαμάντι» λόγῳ τόῦ χαρακτῆρα τοῦ καί τῆς πραότητάς του, ἀκόμα καί σήμερα, δέν ἔχεῖ δώσει συγχαρητήρια, στόν ὁμόλογό του, προπονητή τῆς ὁμάδας ποῦ κατέκτησε τόν τίτλο.
Ο δρόμος ποῦ ἔκαναν ὁἱ πόλῖτες τῶν χώρῶν τῆς Ἀνατολικῆς Ἔὐρώπης, γιά νά ἐπιτύχουν μία κοινωνία ἐλεύθερη καί πιό δίκαιη ἦτάν μακρύς. Ἔὔλογα ἀναρωτιέται κανείς: διήνυσαν ὅλή ἄὐτή τήν ἀπόσταση, γιά νά γίνουν χούλιγκαν καί νεοφασίστες; Ἄὐτή ἦτάν ἡ ἐλευθερία ποῦ ἐπεδίωκαν;
Καί ἀπό τήν ἄλλή μεριά, ἐμέῖς ποῦ γεννηθήκαμε καί ζήσαμε ἐλεύθεροι: Ἔἴμαστε σίγουροι ὅτί δέν ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν Ἐλευθερία ποῦ φανταζόμαστε ὅτί ἔχουμε; Μήπως θά πρέπει νά ἀνησυχοῦμε ὅτί, θά ἔρθεί ἡ ὥρά, ποῦ θά πρέπει νά διανύσουμε κι ἐμέῖς ἀντίστοιχα μεγάλη ἀπόσταση, γιά νά ἀνακτήσουμε τά ἄὐτονόητα;
Ἀθρογραφώ ἀπό ἐκτόνωση καί ὀχι γιά νά σώσω τόν κόσμο..
