Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί γείτονες.
Θεωρώ ότι σήμερα είναι μια ανοιξιάτικη μέρα για την ενδυνάμωση της φιλίας μεταξύ του Τουρκικού και του Ελληνικού λαού.
Σήμερα βάζουμε ένα άκομα λιθαράκι στην προσπάθεια να ρίξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας όλα τα αρνητικά που μας χωρίζουν και να αναδείξουμε τα θετικά που θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε προς ένα κοινό φωτεινό μέλλον.
Για εμάς είναι ιστορική ανάγκη η επίτευξη μιας ισχυρής και μόνιμης φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους δυο λαούς. Ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει τη γέφυρα για την εμβάθυνση αυτής της φιλίας.
Από τη δική μας σκοπιά, από τη δική μας πολιτική θέση, θα ήθελα να θέσω σε όλους (και αυτό είναι προς γόνιμο προβληματισμό και συζήτηση), τα εξής ερωτήματα:
Aρκεί από μόνη της η αύξηση του εισερχόμενου τουρισμού για να φέρει οικονομικά αποδοτικά και κοινωνικά ωφέλιμα αποτελέσματα, για τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους στον κλάδο;
Αρκεί από μόνη της η αύξηση αυτή, ώστε να λύσει τα σημαντικότατα προβλήματα και τις χρόνιες δυσλειτουργίες των τουριστικών προορισμών;
Αρκεί από μόνη της η αύξηση αυτή, ώστε να αναβαθμίσει με ουσιαστικό τρόπο το τουριστικό προϊόν της χώρας μας;
Και εξηγώ λίγο πιο αναλυτικά: Που στηρίχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, οι πολιτικές τουριστικής ανάπτυξης της χώρας; Μαζικές αφίξεις, «πακετοποίηση»all inclusive, άναρχη και αυθαίρετη δόμηση, ογκωδέστατες, σχεδόν «φαραωνικές» τουριστικές εγκαταστάσεις, πλήρης υποβάθμιση των φυσικών, και πολιτισμικών και κοινωνικών πόρων, αδυναμία συγκρότησης ενός τουριστικά βιώσιμου μεταφορικού δικτύου, υψηλή εξάρτηση από συγκεκριμένες αγορές και ολιγοπωλιακές δομές διαμόρφωσης της τουριστικής προσφοράς και ζήτησης -είναι μερικές μόνο από τις χαρακτηριστικότερες επιλογές των πολιτικών που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα.
Και οι εργαζόμενοι; Ποιό είναι το μερικό τους;
Υποβάθμιση και εκμετάλευση. Απλήρωτοι άκομα και για την περσινή τους εργασία.
Αιμοδότες μιας μονόπλευρα προσανατολισμένης στρεβλής τουριστικής ανάπτυξης. Το θυσιαστήριο στα θεμέλια του οικοδομήματος. Και να ήταν και στέρεο το οικοδόμημα...
Δυστυχώς, οι πολιτικές αυτές συνεχίζονται με αμείωτη ένταση και στις μέρες μας, φτάνοντας κυριολεκτικά στο απόγειό τους, στην κορύφωσή τους.
Τι κάνουμε λοιπόν;
1. Αντί να θωρακίσουμε θεσμικά και συνταγματικά την προστασία των φυσικών και πολιτιστικών μας πόρων, χαλαρώνουμε τις διαδικασίες.
2. Αντί να στηρίζουμε τον εκσυγχρονισμό και την ποιοτική και λειτουργική αναβάθμιση των μικρών και πολύ μικρών τουριστικών επιχειρήσεων, θεσπίζουμε σκανδαλωδώς ευνοϊκά κίνητρα αποκλειστικά για τις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις.
3. Αντί να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε συνολικές, τουριστικές πολιτικές, στη βάση της ενεργούς κοινωνικής συμμετοχής, των αναγκών των τουριστικών προορισμών, των εργαζομένων και των επιχειρήσεων του κλάδου, σχεδιάζουμε αφ' υψηλού, με γνώμονα την εκάστοτε επιρροή συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων.
Πολλές από τις παραπάνω διαπιστώσεις αποτελούν στο σημερινό μας forum θέματα εισηγήσεων αξιόλογων και έμπειρων στελεχών του τουριστικού κλάδου που με ενδιαφέρον θα παρακολουθήσουμε.
Ευχαριστώ πολύ.
