Μία πόλη, ένα ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο. Σε ένα μικρό σχετικά εύρος συμπυκνώνονται τόσο πολλές εικόνες και διαδρομές που ακόμη και ένας απλός επισκέπτης, δίχως ιδιαίτερες αναζητήσεις, θα χρειαστεί αρκετό χρόνο να περιδιαβεί και να καταγράψει.
Γιατί πώς αλλιώς να ξεχωρίσει ο καθένας τα ίχνη της αρχαίας Κω, όταν στο ίδιο σημείο συναντά επάλληλα μνημεία διαδοχικών ιστορικών περιόδων; Αρχαιοελληνική Κως, Ελληνιστική, Ρωμαϊκή περίοδος, Βυζάντιο, Μεσαιωνική περίοδος, Οθωμανική, η πλέον πρόσφατη περίοδος της Ιταλοκρατίας (1912-1943) και, φυσικά, ότι συνιστά τη σύγχρονη Κω. Όλα αυτά ανάκατα, στον ίδιο χώρο, συμπλέκονται δημιουργώντας ένα μοναδικό παζλ.
Είναι μοναδική εμπειρία για τους επισκέπτες, καθημερινή για τους ντόπιους, να περπατάς, να μιλάς, να ερωτεύεσαι και να κοιμάσαι στο ίδιο σημείο όπου έκαναν τα ίδια πράγματα χιλιάδες άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια πριν από εσένα.
Καλά όλα αυτά, να παραμένει όμως δύο μήνες μετά το ξεκίνημα της τουριστικής περιόδου χορταριασμένος, δημιουργώντας συνθήκες άγριας φύσης, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους, στο κέντρο της Κω, όπου φιλοξενούνται το αρχαίο στάδιο και το ελληνιστικό γυμναστήριο, συνιστά αναμφίβολα μια νέα εμπειρία για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού. Μια εμπειρία που μετατρέπει τον πλούτο της ιστορικής μας κληρονομιάς σε άχθος, με τον τρόπο που λειτουργεί η Ελληνική Πολιτεία.
Είναι βέβαιο ότι γίνονται προσπάθειες συντήρησης και ανάδειξης αυτού του πλούτου όπως επίσης είναι αλήθεια ότι οι ανάγκες είναι πάντοτε μεγαλύτερες από τις δυνατότητες.
Είναι βέβαιο ότι η αρχαιολογική υπηρεσία καταβάλλει προσπάθειες. Σίγουρα δεν μένει ανεπηρέαστη από τις μνημονιακές πολιτικές. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα πει "καλώς έχει". Είναι όμως επίσης βέβαιο ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις αλλά μετράει το αποτέλεσμα, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη περίοδο για την τοπική οικονομία και την οικονομία της χώρας μας, στο σύνολό της.
Όταν η αγωνία κυριαρχεί στους επαγγελματίες και στους εργαζόμενους των τουριστικών περιοχών, για το πώς θα βγει η χρονιά με δουλειά λίγων μηνών. Όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, κατ' επανάληψη, δηλώνει την εθνική σημασία του Τουρισμού, ως πυλώνα εξόδου από την οικονομική κρίση, προκαλεί αν μη τι άλλο μειδίαμα η εικόνα των αρχαιολογικών χώρων μας που, μαζί με πολλά άλλα, ακυρώνει άμεσα την όποια επικοινωνιακή τακτική. Διότι επικοινωνία που δεν στηρίζεται σε αποτελεσματική πολιτική, που δεν απαντά στα πραγματικά προβλήματα δηλαδή, παραμένει πουκάμισο αδειανό.
Δεν είναι μόνο ότι το κράτος μας εμφανίζει εικόνα διάλυσης, είναι που οι κυβερνώντες αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και να εφαρμόσουν έστω παλιές αλλά επιτυχημένες συνταγές. Γιατί το πρόβλημα αυτό που μας απασχολεί τώρα είχε λυθεί πριν από πολλά και για πολλά χρόνια. Όταν η αείμνηστη Μελίνα ως υπουργός Πολιτισμού συνυπέγραψε με το Δήμο Κω, στο μακρινό 1986, Προγραμματική Σύμβαση για την καθαριότητα των αρχαιολογικών χώρων και σημαντικές άλλες παρεμβάσεις. Την ίδια σύμβαση, είκοσι χρόνια μετά, ήρθε να καταργήσει η κυβέρνηση της πρώτης τετραετίας του Κώστα Καραμανλή και να αναλάβει αυτή την ευθύνη αποκλειστικά η αρχαιολογική υπηρεσία. Το αποτέλεσμα, αυτό που περιγράψαμε, η άγρια φύση στο κέντρο της πόλης.
Σίγουρα δεν είναι εποχή για μεγάλα λόγια, όπως επίσης σίγουρα Ελλάδα δεν είναι μόνο η Ακρόπολη. Ένα ερώτημα όμως πλανάται αναπάντητο. Θέλουμε ή δε θέλουμε τουρίστες; Κι αν θέλουμε τι θα τους δείξουμε; Τη μακραίωνη κληρονομιά μας ή την πλούσια χλωρίδα του τόπου μας;
Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από τις αρχές Ιουνίου 2013 (ή, αλλιώς, στο 4ο έτος μνημονίου)
protagon.gr
