Εδώ και κάμποσους μήνες αλλά ειδικά το τελευταίο διάστημα, οι κεφαλές της πολιτικής ηγεσίας του Τουρισμού έχουν αρχίσει και αναπτύσσουν διάφορες απόψεις και θεωρίες για τον τομέα του οποίου προΐστανται. Απόψεις και θεωρίες που δεν θα αποτελούσαν αφορμή να ασχοληθεί κανείς περαιτέρω, αν δεν διαμόρφωναν ή δεν εξέφραζαν, τάσεις πολιτικής και κατευθύνσεις σχεδιασμού.
Για να δούμε ορισμένες:
Πολιτικός μύθος: "Τα λεφτά που ξοδεύονταν για τον τουρισμό και την προβολή της χώρας ήταν πολλά και χωρίς αποτέλεσμα"./ "Τώρα γίνεται εξορθολογισμός και εξοικονόμηση από παντού".
Τουριστική πραγματικότητα: Οι δαπάνες για τον Τουρισμό και δη για την προβολή του δεν είναι "έξοδα". Είναι επένδυση. Η οποία, βεβαίως, πρέπει να γίνεται με σχέδιο και κατόπιν μελέτης, αλλά είναι επένδυση.
Όταν ένας τομέας φέρνει στον εθνικό "κουμπαρά" περί τα 9-10 δισ. ετησίως και αντί επένδυσης αναλόγου ποσού, προχωρείς σε "εξορθολογισμό και εξοικονόμηση" και του αμελητέου ποσού που δεσμεύεις (μιλάμε για περίπου το 0,3%-0,5% κατά μέσο όρο!!!), ουσιαστικά υπονομεύεις το γενικότερο έσοδο.
Όταν ο ΕΟΤ συμμετείχε μέχρι πρότινος σε 160 διεθνείς εκθέσεις και φέτος, ξαφνικά, κινδυνεύει να μην πάει ούτε σε... δέκα, αυτό δεν είναι "εξορθολογισμός", αυτό είναι "εξολόθρευση"!
Άλλο το να κάνεις εξοικονόμηση και περικοπές και άλλο διαχείριση πόρων και στοχευμένη δαπάνη. Εδώ μένουμε αποκλειστικά στο πρώτο.
Όσο για τα αποτελέσματα, βάσει αριθμών, οι χρονιές που επενδύθηκαν τα περισσότερα χρήματα για διαφήμιση στο εξωτερικό ήταν και οι χρονιές που επιτεύχθηκαν τα υψηλότερα επίπεδα αφίξεων και εσόδων.
Πολιτικός μύθος: "Το τουριστικό μοντέλο στο οποίο βασίστηκε ο ελληνικός τουρισμός έχει τελειώσει". "Πρέπει να αναπτύξουμε νέες και εναλλακτικές μορφές τουρισμού..."
Τουριστική πραγματικότητα: Το βασικό μοντέλο του τουρισμού είναι αυτό που αποτελούσε και θα αποτελεί εις τους αιώνας τους άπαντες τη θεμελιώδη βάση του ελληνικού τουρισμού. Το πως εμπλουτίζεται και ενισχύεται, είναι το θέμα.
Είναι σαν τις πίτσες: ότι υλικό και γεύση και να προσθέτεις, η βασική επιλογή -κάτι σαν την margarita - παραμένει η ίδια και είναι ακόμα αρκετά δημοφιλής. Το μοντέλο, επομένως, είναι τόσο ξεπερασμένο όσο και η τουριστική πολιτική ή η στρατηγική marketing με την οποία αντιμετωπίζεται και υποστηρίζεται.
Όσο για τις νέες και τις εναλλακτικές μορφές και πριν από 20-25 χρόνια, ακριβώς τα ίδια λέγαμε...
Πολιτικός μύθος: "Η διαφήμιση μέσω των συμβατικών μέσων είναι ξεπερασμένη μέθοδος. Όλα παίζονται, πια, στο internet και στα social media κ.λπ...". / "Η διείσδυση του internet είναι 40% ενώ της τηλεόρασης μόλις 2%, κ.λπ."
Τουριστική πραγματικότητα: Παιδαριώδες λάθος: Κάποιοι μπερδεύουν ή... εθελοτυφλούν μεταξύ "ερεθίσματος" και "ενημέρωσης". "Ερέθισμα" είναι η διαφήμιση -προώθηση, όπως προτιμά και η πολιτική ηγεσία - που πρέπει να γίνει προκειμένου να ενδιαφερθεί κάποιος για έναν προορισμό, ούτως ώστε να "ενημερωθεί" από το internet και να ζητήσει και πρόσθετες πληροφορίες στα social media.
Το ότι κάνουμε ένα portal και ανεβάζουμε και 10-12 ταινιάκια και κάνουμε και μερικές χιλιάδες "φίλους" στο facebook, δεν μπορεί να αποκαλείται προβολή. Και το internet θέλει τη διαφήμισή του και αυτό και μάλιστα, κοστίζει
Από την άλλη πλευρά, η ενοχοποίηση και η απαξίωση της τουριστικής διαφήμισης σε παραδοσιακά μέσα δεν μπορεί να αποτελεί "επιχείρημα" στρατηγικής marketing και να επιδιώκεται και "επιστημονική τεκμηρίωση"!
Πρόκειται για καθαρά πολιτική επιλογή. Και όποιος την έχει κάνει, ας έχει το θάρρος να τη δηλώσει ως τέτοια και να αναλάβει και τις ευθύνες του...
naxosfiloxenia
