Άρθρο του Καΐσερλη Κώστα
Τα παγκάκια του κάστρου ο «κατήφορος» και τα «δάκρυα για την Ηλέκτρα»
Ήταν αναπάντεχο! Να κάθεσαι και να βλέπεις τα κορίτσια με τα κοντά παντελονάκια να περνούν από μπροστά σου, να σκέφτεσαι τα χρόνια της νιότης σου και ξαφνικά να κάθεται δίπλα σου η δασκάλα. Η κυρία Μαρία Φορόζη! Αυτά τελικά τα παγκάκια στο Κάστρο δεν πρόκειται να μαφήσουν ναγιάσω….
Άκουσε δημαρχάκι, μου φωνάζει, αν δεν ανοίξεις το Αζίλο, να ξέρεις ότι δεν θα σου ξαναμιλήσω! Θα σε κράξω σε όλη την γειτονιά της Αγίας Παρασκευής!
Η παραδοσιακή δασκάλα, φρουρός άγρυπνος του σχολείου της, που έκανε τα μπάνιο της στο Κάστρο με τις φιλενάδες της με είδε και κάθισε δίπλα μου. Ήταν αγριεμένη! Που έμαθε για το Αζίλο! Να δεις που πάλι θα φταίω εγώ….
Λες και μπήκε στο μυαλό μου. Άκουσε δημαρχάκι, εγώ εσένα ξέρω! Μου τάπανε στη γειτονιά! Έβαλες αυτόν τον ……… πίσω μου σέχω σατανά! και έκλεισε το σχολείο μου! Που είναι ο Γιακουμής ναρθεί να το φτιάξει!
Τι να της πεις τώρα! Ότι δεν τον έβαλα εγώ! Ότι δεν φταίει αυτός! Ότι οι πιο πολλοί έχουν φύγει! Ότι τα όνειρα που γίνονταν πράξη στη στιγμή έχουν τελειώσει! Ότι γλίτωσε και η ίδια γιατί έφυγε νωρίς!
Μην μου λες εμένα τέτοια! Καταλαβαίνω τι σκέφτεσαι! Μην με κοροϊδεύεις με τις γαλιφιές σου! Εγώ τους μαθητές μου δεν τους έμαθα να κάθονται. Ξύπνιους τους θέλω… Ακούς! θα ξανάρθω να μου πεις τι έκαμες! Και έφυγε για να αλλάξει το πλάνο και να δω δίπλα μου τον Γιακουμή, τον Βραχνά και τον Κόκκινο να χτίζουν ολόκληρο νοσοκομείο! Τύφλα νάχει ο Δαλιανίδης στην καταπληκτική ταινία του «Δάκρυα για την Ηλέκτρα»
Ποιος Δαλιανίδης στην ταινία του «ο κατήφορος»! Το μαγικό παγκάκι τον ξεπέρασε! Και μπροστά μου εμφανίστηκε άλλο πλάνο με εκατοντάδες Κώτες εργάτες και με τους σταυροφόρους από πάνω τους να χτίζουν ολόκληρο Κάστρο με τα χέρια τους χωρίς επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα, χωρίς νόμους και…. αγρονόμους, χωρίς βουλευτές και υπουργούς…… Η Κως έχει πλούτο να φτιάξει δεκάδες Κάστρα!
Ο ήλιος ανέβηκε! Αλήθεια! Πήραμε τον «κατήφορο»? Στερέψανε τα δάκρυα για μια «ξεχασμένη Ηλέκτρα»?
Να πάλι ο Τέλης! Όπου κάτσεις και όπου σταθείς, μπροστά σου θάναι! Κωστάκι, ξέχνα το!, η Μαρία είναι δικιά μου…. Και χραπ, τις έστειλε τριακόσια χιλιάρικα για να αλλάξει τα σπασμένα παράθυρα του Αζίλου της!
Η αξέχαστη κυρία Μαρία μαζί με τόσους άλλους θα κάθονται πάντα στα παγκάκια για να μας θυμίζουν ότι οι κοινωνίες με τέτοιους ανθρώπους δεν παίρνουν ποτέ τον «κατήφορο» ….. Δεν «δακρύζουν» ποτέ…..
Σας ευχαριστώ Κ. Καϊσερλης
